نغمه سرا

این نغمه سرا کیست بگو تا نسراید

بر این دل غم دیده دگر غم نفزاید

صد حسرت و درد است کز آوای وی امشب

نیشم بزند بر دل و جانم بگزاید

این نغمهء من بود ز من گمشده دیریست

چشمم برهش دوخته باشد که درآید

نالنده و رنجور ، شتابد ز ره اینک

در تیرگی شب سوی من ره بگشاید

کی بود و کجا بود و من و سرخوشی و شب

حالی که دریغا نفسی بیش نیاید

ایشان بر بودند مگر این گهر از من

نی نی که گمان بد بر دوست نشاید

این نغمهء من بود که هرگز نسرودم

وین مرغ رمیده به قفس باز نیاید

 سینه تنگم

درون سینه تنگم دل صد پاره میگرید 

میان خانه بی کودکم گهواره میگرید 

 زمین بیچاره میدانم فلک بیچاره تر از او 

دو بیچاره به احوال منی بیچاره میگرید 

ز بزم گرم شاهان خنده مستانه می آید 

به چشم من ولی هر خشت برج و باره میگرید 

نوای درد پنهانم در این آوای محوانی 

برای عشق دلدارم چنین مردانه میگرید 

ز بس راهم دراز است آخرِ آنرا کی داند 

میان راه بی پایان ابر آسمانه میگرید 

در این ایام پادشاهی تاج عشقت بر سرم بود 

بیاد لحظه ای عشقت چشم آواره میگرید 

ز مهرت ندیدم مانندی در این دنیای بی مهری 

بیاد مهر راستینت شاعر این ترانه میگرید 

ز راز عشق پنهانی ندانم حرف دلت را 

چرا قلبم برای این همه افسانه میگرید

 جام می

بیا که رقص کنان جام را به شانه کشم
به بزم گرم تو، چون شعله یی، زبانه کشم
به ککل تو نهم چهره و بگریم زار
به تار عشق، ز الماس سفته دانم کشم
شوم چو پرتو مهتاب و تابم از روزن
که تن به بستر گرمت بدین بهانه کشم
شوم درخت برومند وسرکشم از بام
که دست شوق تو را سوی بام خانه کشم
شوم چو برق جهان سوز خشمگین، که مگر
به کوه درد و غمت، سخت، تازیانه کشم
هزار چک دلم شد ز تاب این حسرت
که پنجه در سر زلفت بسان شانه کشم
به چشم، سرمه کشم تا دلت بلرزد سخت
هنر بود که خدنگی براین نشانه کشم
شبی به کلبه ی سیمین، اگر به روز آری
دمار از غم ناسازی زمانه کشم

بیتو میمیرم! 

گر بهشتم می سزد ديدار جانانم بس است
ور به دوزخ لايقم تکليف هجرانم بس است
ای فلک بر دوش من بار غم دنيا منه
ناز و تمکين و ادای خوبرويانم بس است
از حديث زلف مشکين تو سرگردان شدم
بعد امشب ديدن خواب پريشانم بس است
گر خيال يار گردد پيش چشمم شام مرگ
اينقدرها روشنی ماه تابانم بس است
قيمت چينی دل را من نمی خواهم ز تو
يک نگاه گوشهٔ چشم تو تاوانم بس است
پای رفتارم اگر بر دامن غم شد گره
وسعت چاک گريبان بهر جولانم بس است
گر نگشتم قابل آه سحر چون زاهدان
شور و افغان دم شام غريبانم بس است
در دو عالم از کس ديگر نمی خواهم مدد
از برای دستگيری پير پيرانم بس است
نيستم گر لايق طوف حرم چون حاجيان
گردش دور مزار شاه مردانم بس است
بر سر بازار هستی سير عبرت می کنم
بی متاعيها جلوس رنگ دکانم بس است
پيش من کمتر بخوان افسانهٔ پاريس را
زين جهان بيوفا گلگشت پغمانم بس است
عشقری ما را نگردان دربدر بهر خدا
گوشهٔ ويرانهٔ يک نيمهٔ نانم بس است

 بشکسته دل

من گلی خشکیده در بشکسته گلدانم هنوز

از ازل بیمارم و دنبال درمانم هنوز

در پس یک شیشه ی بشکسته دور از آفتاب

شاخه ای بشکسته در بشکسته گلدانم هنوز

گر چه دلتنگ بهار و بلبل سر گشته ام

در پی سرمای جانسوز زمستانم هنوز

رقص گل در زیر باران دلنوازی میکند

من ولی در حسرت یک قطره بارانم هنوز

از همان روزی که با غم عهد و پیمان بسته ام

تا که هستم بر سر آن عهد و پیمانم هنوز

زنده بودن را فقط احساس ثابت میکند

زندگی را دشمن احساس میدانم هنوز

زندگی یعنی دبستانی که از غم ساختند

من همان شاگرد پیر آن دبستانم هنوز

مانده ام با این همه گوش گران و چشم کور

با که گویم بی سبب در کنج زندانم هنوز

 غم عشق

دوباره دل هوای با تو بودن کرده 

نگفتمت

ای دل نگفتمت که گرفتار می شوی

با دست خود اسیر شب تار می شوی

ای دل نگفتمت که بمان و سکوت کن

دست از کسان بدار که بی یار می شوی

رفتی و بال بال زدی در هوای عشق

دیدی چه زود خسته و بیزار می شوی

با تو نگفتم ای گهر اشک بی دریغ

بر گونه ام مریز که تب دار می شوی

دیدم کـــــــــــــه می روی پی دیدار

گفتم مرو فسرده و بیمار می شوی

گفتم اگر که عاشقی ات پیشه هست و راه

رسوا چو عشق بر سر بازار می شوی

ای دل نگفتمت که تو هم با مرور عمر

آخر به دست دور زمان خوار می شوی

رفتی، هنوز هم به تو اندیشه می کنم

دانم که زود خسته از این کار می شوی

قاب دل 

تصـویر تو در قــاب دل

نـام تو درج کتــــاب دل

غــم های تو مهمان من

میدهــــــم اش کبـاب دل 

دل 

نشد یک لحظه از یادش جدا دل 

زهی دل ، آفرین دل ، مرحبا دل 

ز دستش یکدم آسایش ندارم 

نمی دانم چه باید کرد با دل  

هزاران بار منعش کردم از عشق 

مگر بر گشت از راه خطا دل  

به چشمانت مرا دل مبتلا کرد 

فلاکت دل ، مصیبت دل ، بلا دل  

از این دل داد من بستان خدایا 

ز دستش تا به کی گویم خدا دل  

درون سینــــــــــــــه آهی هم ندارد 

ستمکش دل ، پریشان دل ، گدا دل  

به تاریکی گردنش را بسته زلفت 

فقیر و عاجز و بی دست و پا دل  

بشد خاک و زکویت بر نخیزد 

زهی ثابت قدم دل ، با وفا دل 

ز عقل و دل دگر از من مپرسید 

چو عشق آمد ، کجا عقل و کجا دل  

تو لاهوتی زدل نالی ، دل ازتو 

حیا کن یا تو ساکت باش ، یا دل

سوز دل

فقط سوز دلم را در جهان پروانه میداند 

غمم را بلبلی کآواره شد از لانه میداند 

نمیگیریم ز غیرت غیر میسوزد بحال من 

ننالـــــم چون زغم یارم مرا بیگانه میداند 

به امیدی نشستم شکوه خود را به دل گفتم 

همی خـــــندد بمن این هم مرا دیوانه میداند 

به جان او که دردش را هم از جان دوستتر دارم 

ولی می میرم از این غم که داند یا نه میداند 

نمیداند کسی کاندر سر زلفش چه خونها شد 

ولیکن مو به مو این داستان را شانه میداند 

نصیحتگر ، چه میپرسی علاج جان بیمارم؟ 

اصـــــــــــول این طبابت را فقط جانانه میداند